Druk 3D: Technologia SLA
Technologia druku 3D znana jako SLA czy Stereolitografia, to najstarsza z metod produkcji przyrostowej. Jej początki sięgają lat 60 XX wieku.
Polega ona na punktowym utwardzaniu płynnej żywicy światłoczułej za pomocą skupionej wiązki lasera odbitej przez lustro.
SLA jest technologią znacznie bardziej precyzyjną niż FDM, pozwala więc na tworzenie obiektów niemal doskonale gładkich dzięki czemu unikniemy czasochłonnej obróbki wydruku.
Mimo tego SLA nie jest wolna od wad. Surowy wydruk należy odpowiednio oczyścić z pozostałości nieutwardzonego materiału i dodatkowo utwardzić za pomocą promieni UV. Sam proces druku jest również znacznie dłuższy od popularnego FDM.
Pewnym ułatwieniem w stosowaniu tej metody jest możliwość wyboru nie tylko gotowych kolorów żywic proponowanych przez producenta, ale również możliwość samodzielnego dodania barwnika przed rozpoczęciem druku
Technologia druku SLA w odróżnieniu od FDM nie korzysta z tworzywa w postaci stałej, podgrzewanej dla jego uformowania, a z płynnych żywic, odpowiednio utwardzanych. Oferują one różnorodne właściwości fizyczne oraz chemiczne. Zależnie od przeznaczenia modelu, należy dobrać dla niego odpowiedni materiał, ten może być wytrzymały na wstrząsy i uderzenia, elastyczny lub rozciągliwy, odporny na wysokie temperatury lub reagować na kontakt z rozpuszczalnikiem.
Żywice stosowane w technologi druku SLA możemy podzielić na kilka grup w zależności od ich przeznaczenia, poniżej kilka z nich::
Żywice standardowe
W tej grupie znajdą się żywice łatwo dostępne, o przeznaczeniu ogólnym.
Nie charakteryzują się żadnymi specjalnymi właściwościami, nie są również bardzo wytrzymałe. Zazwyczaj stosuje się je do produkcji modeli architektonicznych o dużej szczegółowości, modeli poglądowych, drobnych uchwytów czy obudów.
Żywice elastyczne
Mało popularna grupa żywic, to żywice elastyczne. Wpływ na to ma ich niewielka dostępność oraz trudność druku. Modele w procesie produkcji łatwo ulegają odkształceniom szczególnie w przypadku cienkich elementów czy podpór. W odróżnieniu od materiałów Flex stosowanych w metodzie FDM, żywice nie są aż tak rozciągliwe przez co stosuje się je przede wszystkim w charakterze elementów absorbujących drgania lub pewne siły.
Żywice o zwiększonej wytrzymałości
Znane również jako żywice techniczne czy przemysłowe.
Przypominają żywice standardowe jednak znacząco różnią się od nich parametrami. Żywice te są wzbogacone aby finalny produkt posiadał zwiększoną odporność na ścieranie, uderzenia czy wysokie temperatury.
Takie żywice stosowane są przede wszystkim w produkcji elementów samochodowych, prototypów użytkowych czy modeli inżynierskich.
Żywice odlewnicze
Grupa ta znajduje swoje zastosowanie przede wszystkim w jubilerstwie.
Specjalny skład żywic w połączeniu z dokładnością technologii SLA pozwala na stworzenie idealnego modelu, który zostaje następnie zalany specjalną masą i wypalany w ściśle określonej temperaturze.
Model wewnątrz formy pod wpływem temperatury spala się nie pozostawiając po sobie śladu czy popiołu.
Żywice modelarskie
Te żywice jak nazwa wskazuje stosowane są w modelarstwie przy tworzeniu wyjątkowo małych obiektów, ich cechą charakterystyczną jest znacznie większa w stosunku do standardowych jakość drukowanych detali. Ich powierzchnia posiada zazwyczaj matowe wykończenie co w połączeniu z dobraniem odpowiedniego koloru pozwala na osiągnięcie zadowalającego efektu bez dalszej obróbki. Gdy jednak model wymaga malowania, te żywice zapewniają jeszcze jedno udogodnienie, jest nim specjalna powierzchnia wydruku która nie wymaga stosowania warstwy podkładowej.
Żywice biokompatybilne
Najbardziej wyjątkowa grupa żywic stosowanych w druku 3D to żywice biokompatybilne oraz stomatologiczne.
Są nietoksyczne i nie drażniące, opatrzone odpowiednim certyfikatem. Z powodzeniem sprawdzają się w produkcji tymczasowych koron zębowych czy mostów.
Ze względu na paletę dostępnych kolorów w różnych odcieniach naturalnych zębów, stosuje się je również w produkcji modeli poglądowych stosowanych w trakcie zabiegów czy protetyce.